Veertig jaar geleden: première van “Rosas danst Rosas”

“Rosas danst Rosas” ging in première op 6 mei 1983 tijdens het Kaaitheaterfestival in het Théâtre de la Balsamine en was een productie van Kaaitheater i.s.m. Klapstuk (foto Canvas).

De originele bezetting werd gevormd door Anne Teresa zelf, samen met Michèle Anne De Mey, Fumiyo Ikeda en Adriane Boriello. In ’84 en ’85 werden De Mey en Boriello vervangen door Nadine Ganase en Roxane Huilmand. Er werden 129 voorstellingen gespeeld in Europa, het Midden-Oosten en de twee Amerika’s. De Brooklyn Academy of Music uit New York kende de productie twee Bessie Awards toe, één voor de choreografie en één voor de belichting (van Remon Fromont). De productie krijgt als motto een fragment mee uit “Trilogie des Wiedersehens” van Botho Strauss uit 1980, waarin een vrouw haar vriend vraagt “het verliefde gedoe” zo te laten, omdat het wachten haar zwaar valt. Als ze omkijkt, blijkt de geliefde zich reeds te hebben verwijderd, zodat hij haar smeken niet heeft gehoord. Deze wanhopige inhoud was me bij het zien niet helemaal duidelijk. Vormelijk evenwel is de zin “Ik zou willen hurken, liggen, sluipen, vallen, totdat u komt om mij op te heffen” wel relevant.
“De basis die zowel het concept als de choreografische vormgeving van deze voorstelling schraagt,” schrijft Anne Teresa, “bestaat in het uitdiepen van twee schijnbaar tegengestelde gegevens: vaak schijnt het werken met mathematische en repetitieve processen een emotieve dimensie uit te sluiten. Doch, door enkel een beroep te doen op zuiver choreografische elementen (keuze van de bewegingen, bouw van de zinnen…) tracht dit werk een weloverwogen dramatische intensiteit te creëren. Deze elementen die zeker niet van elkaar te scheiden zijn, worden opgenomen in een rigoureuze structuur. Het is precies deze strakheid die hun intrinsieke waarde duidelijk tot zijn recht laat komen. Op deze wijze bekomen een aantal bewegingen en houdingen, die aan het dagelijkse leven ontleend zijn, eerder dan aan de traditionele danstaal, een choreografische draagwijdte.”
Dezelfde emotieve spanning (een bepaalde agressie en zelfs melodramatische elementen) heeft Thierry De Mey ook in zijn muziek willen weergeven.

Ronny De Schepper