Richard Lester (Philadelphia, 19 januari 1932) is een in Amerika geboren, maar in Groot-Brittannië werkende filmregisseur, met name bekend door zijn werk met The Beatles in de jaren zestig.
Lester was zoiets als een wonderkind: op zijn vijftiende begon hij zijn studie klinische psychologie aan de Universiteit van Pennsylvania, om daar op zijn negentiende de bul voor in ontvangst te nemen.
In 1950 begon hij bij het WCAU-TV-station in Philadelphia (eigenaar CBS) als toneelknecht, werkte zich op tot hoofd technische dienst aldaar, daarna regieassistent om vervolgens als regisseur te eindigen, wat hij maar een klein jaar deed. In 1953 vertrok Lester naar Londen om daar, als regisseur bij de Independent Television, te gaan werken aan episodes van Mark Saber, een detectiveserie met afleveringen van elk een halfuur.
Peter Sellers had een variétéprogramma gezien dat Lester had geproduceerd en riep Lesters hulp in bij de overzetting van The Goon Show (een Britse radiokomedie die liep tussen 1951 tot 1960) voor televisie. Het was een hit en er volgden nog twee shows: A Show Called Fred en Son of Fred. Lester vertelde dat “A Show Called Fred een liveshow was en dat is waarom ik met het regisseren van films begon; je kunt het dan nogmaals opnemen!”‘
Lester maakte daarop, samen met Peter Sellers en Spike Milligan, de elf minuten durende film The Running Jumping & Standing Still Film, een favoriet van The Beatles, met name van John Lennon. Toen de bandleden in 1964 een filmcontract kregen, kozen ze Lester van het lijstje mogelijke regisseurs. A Hard Day’s Night liet een aangedikte versie van The Beatles zien. Veel van de stilistische innovaties worden vandaag de dag nog steeds gebruikt in videoclips. Lester kreeg later van MTV dan ook een prijs opgestuurd als zijnde “Vader van de Videoclip”.
Lester regisseerde ook de tweede Beatlesfilm Help! uit 1965. Vrijwel direct hierna regisseerde hij de sekscomedy The Knack … and How to Get It, welke een Gouden Palm won tijdens het Filmfestival van Cannes in mei 1965 en een Gouden Leeuw tijdens het Filmfestival van Berlijn in juni 1965 en Petulia (1968), beide films met muziek van John Barry. Ook maakte hij de donkere surrealistische antioorlogsfilm How I Won the War met John Lennon in de hoofdrol.
In de jaren zeventig regisseerde Lester een verscheidenheid aan films, waaronder de rampenfilm Juggernaut (1974 – met onder anderen Anthony Hopkins en Omar Sharif), Robin and Marian (1976 – met onder anderen Sean Connery en Audrey Hepburn) en Cuba (1979 – ook met Sean Connery; dat zich afspeelt in 1959 tijdens de Cubaanse Revolutie). Maar zijn grootste commerciële successen in deze periode waren The Three Musketeers (1973) en het vervolg The Four Musketeers (1974). De films waren destijds controversieel, omdat de producers, Alexander en Ilya Salkind (vader en zoon), besloten de oorspronkelijke film in tweeën te splitsen toen de film al grotendeels klaar was. Veel hoofdrolspelers klaagden hen aan, omdat ze een contract hadden voor maar een film.
Die hoofdrolspelers hadden op een bepaald moment ook The Beatles kunnen zijn, toen er nog sprake was van de derde film die zij contractueel verplicht waren te maken (zie ook hier). We kunnen alleen maar raden hoe de rolverdeling dan zou kunnen zijn geweest. Dit is mijn eigen interpretatie:
Eerst en vooral: hoewel ze bekendstaan als de drie musketiers spelen hun avonturen zich wel degelijk af met vier personen (vandaar ook de titel van de “tweede” film). De vierde musketier is waarschijnlijk zelfs de bekendste: D’Artagnan. Charles de Batz de Castelmore, graaf van Artagnan (1611-1673) was een echt bestaande musketier in het leger van de Franse koning Lodewijk XIV. Hij stierf tijdens het beleg van Maastricht. Lijkt me de geknipte rol voor John Lennon, die duidelijk de beste band had met Richard Lester.
De fictieve Aramis is losjes gebaseerd op de historische musketier Henri d’Aramitz, wiens naam oorsprong vindt in het Franse dorpje Aramits. Aramis houdt van intriges en vrouwen, wat in die tijd (voor de Franse Revolutie) typisch was voor jezuïeten en abbés. Abbés profiteerden van de inkomsten van een abdij, ze waren echter niet verplicht de kloosterregels te volgen. Maar toch, een religieuze dweper dus, daarin zal George Harrison zich wel herkend hebben.
Porthos is de extraverte figuur in de groep, en hij houdt van wijn, vrouwen en liederen. Zijn eetlust tijdens een banket in Fontainebleau doet zelfs Lodewijk XIV van Frankrijk versteld staan. Een kolfje naar de hand van Ringo Starr.
Athos, iets ouder dan de rest, is een vaderfiguur voor de andere musketiers. Hij wordt beschreven als nobel en knap maar ook zeer geheimzinnig, zijn heil in drank zoekend om zijn geheime leed te verzachten en te vergeten. Dit lijkt me iets voor Paul McCartney.
Vader en zoon Salkind dachten de truuk van “De drie/vier musketiers” wat later nog eens over te doen met Superman. Toen de eerste Superman-film uitkwam in Amerika op 10 december 1978, gingen de Salkinds verder met de productie van Superman II zonder regisseur Richard Donner hiervan op de hoogte te brengen. Ze zetten Lester achter de camera om de film af te maken. Hoewel Donner al ruim 70% van de film gedraaid had, gooide Lester veel van de originele film overboord of filmde het opnieuw om zo met de eer te kunnen strijken. Lester regisseerde ook Superman III in 1983.
In 1988 bracht Lester alle acteurs van de Musketeers bijeen voor een vervolg: The Return of the Musketeers. Maar tijdens het filmen in Spanje, viel zijn hartsvriend en acteur Roy Kinnear van een paard en stierf. Lester maakte de film af, maar besloot daarna als regisseur met vervroegd pensioen te gaan. In 1991 maakte hij echter nog eenmaal een uitzondering voor zijn vriend Paul McCartney om diens concertfilm Get Back te regisseren.
In 1993 presenteerde hij Hollywood UK, een vijfdelige serie over de Britse cinema in de jaren zestig voor de BBC. In recentere jaren was regisseur Steven Soderbergh een van de velen die riep om een herwaardering van Lesters werk en invloed. Soderbergh schreef in 1999 het boek Getting Away With It (“Ermee Wegkomen”) waarin Lester een hoofdrol speelt. (Wikipedia)
dagelijks iets degelijks 