85 jaar geleden: release van “Snow White and the seven dwarfs”

Het was met de succesvolle toepassing van het geluid in de tekenfilm “Sneeuwwitje en de zeven dwergen” (1937) dat Walt Disney de concurrentie de nekslag toebracht.

Deze film gaat weliswaar door voor de eerste avondvullende tekenfilm, maar dat is niet het geval. Twintig jaar eerder was er reeds een langspeeltekenfilm in Argentinië en in Europa was er “Prins Hamad” van Otto Reiniger.
Disney haalde zijn inspiratie voor “Sneeuwwitje” uit een stomme film met Marguerite Clark die hij in 1915 had gezien. Het volkssprookje van Sneeuwwitje zoals het werd opgetekend door Johann en (vooral) Wilhelm Grimm heeft een oedipale oorsprong. In de allervroegste versie is er immers helemaal geen stiefmoeder, maar is het de moeder zelf die haar dochter naar het leven staat, terwijl Sneeuwwitje niet wordt teruggehaald door een prins, maar door de vader. In deze versie is het dus duidelijk waarom het écht draait: de erotische rivaliteit tussen moeder en dochter om de gunst van de vader.
Uiteraard heeft Disney deze erotische component niet behouden (aangezien hij zich op Grimm baseerde, kénde hij deze misschien zelfs niet eens), tenzij merkwaardig genoeg in de passage bij de dwergen, die hij laat verliefd worden op Sneeuwwitje. Het blijft echter allemaal erg platonisch en de dwergen zijn vooral een aanknopingspunt om komische gags in het verhaal te brengen.
Toch wordt in Groot-Brittannië “Snow White” ongeschikt geacht voor jeugdige kijkertjes. Wie jonger is dan zestien jaar mag er enkel naartoe onder begeleiding van een volwassene!
Zoals men kan zien op bovenstaande afbeelding heeft Sneeuwwitje zwarte haren. Haar naam slaat dan ook niet op de kleur van d’r haar maar van haar huid. De film speelt zich immers nog af in de tijd dat een zo blank mogelijke huid als schoonheidsideaal gold (in tegenstelling tot vrouwen die op het platteland werkten en dus automatisch een gebruinde tint hadden). In de realiteit was het schoonheidsideaal al enkele jaren veranderd. Aan de basis hiervan lag Coco Chanel, ook al gebeurde dat dan door een stom toeval. Toen de pers haar opwachtte na een boottocht in 1923 was ze verbrand, maar de modejournalisten dachten dat het opzettelijk was. Vandaar de associatie dat bruin een symbool is van zonnen aan de Côte d’Azur.
Uiteraard kreeg Disney ook voor “Snow White” een oscar (overhandigd door Shirley Temple). Of om preciezer te zijn: één “fullsize” oscar en zeven kleintjes…

Walt Disney considered doing an adaptation of Peter Rabbit after Sneeuwwitje en de zeven dwergen (1937), but author Beatrix Potter turned down the offer. Dus werd het achtereenvolgens “Pinocchio” en “Fantasia”, die volgens Disney artistiek belangrijker waren, maar door de oorlogsomstandigheden zal het succes daarvan niet zo groot zijn.
De Disney-studio’s zijn op dat moment op hun hoogtepunt en stellen twaalfhonderd mensen te werk. Some of them lived in a Los Angeles historical landmark called the Snow White Cottages. This consists of eight bungalows. The bungalows were built by The Walt Disney Company in 1931. They were meant for Disney employees to use since the Disney studio, Hyperion, was located nearby at the time. Ze zijn te zien in de film “Mulholland Drive” (David Lynch, 2001) als de cottage waar het lijk van Diane Selwyn wordt aangetroffen.

Ronny De Schepper