De Week van de Hedendaagse Muziek in Gent heeft een veel minder ambitieus karakter dan Ars Musica (veel minder middelen ook), maar is daarom niet minder interessant. In 1995 stond ze b.v. in het teken van het postmodernisme en dan meer bepaald wil ze de Canadese componist Marjan Mozetich, die hier nog volslagen onbekend is, onder de aandacht brengen. Onnodig te zeggen dat het Boudewijn Buckinx was, die deze geestesgenoot heeft ontdekt. Mozetich schrijft “orenschijnlijk” tonale muziek, toegankelijk, niet complex, bedrieglijk gemakkelijk, kortom minimalistisch. Maar toch is hij ook een postmodernist, want er zitten b.v. allerlei “knipogen” in (zij het geen letterlijke “citaten”) en onverwachte wendingen op een totaal niet-klassieke manier. Die komen dan vaak voor op een moment dat hij door de vele herhalingen (zonder dat men hem hierdoor als “repetitief” kan bestempelen) net vervelend dreigt te worden. Aldus organisator Johan Huys, die blijkbaar reeds voor de muziek van Mozetich gewonnen is, maar die het ook geen donder kan schelen indien we niet allemaal zijn voorbeeld volgen. “Het is muziek die discussies zal uitlokken en zo hoort het ook.”
Referentie
Ronny De Schepper, Week van Hedendaagse Muziek, Het Laatste Nieuws 16 februari 1995
dagelijks iets degelijks 