Guido Van Liefferinge wordt tachtig…

Morgen wordt Guido Van Liefferinge tachtig jaar. Het zal nu ook iets meer dan tien jaar geleden zijn dat ik voor veertig cent op de jaarlijkse boekenverkoop van de bibliotheek van Waasmunster “Glamour en glitter, geld en macht” , de autobiografie van Guido Van Liefferinge, “de vader van Dag Allemaal, Joepie, Goed Gevoel…” (zoals het op de kaft staat) heb gekocht.

Veertig cent. Dat leek het me wel waard. Het eerste deel van het boek is een hagiografie van Van Liefferinge (die in zoverre verschilt van andere hagiografieën dat hier de “heilige” zelf aan het woord is), het tweede deel kadert in een afrekening met Christian Van Thillo, die Van Liefferinge aan de kant heeft geschoven bij Sparta, de uitgeverij van genoemde bladen. Een beetje surfen op het internet leerde me dat een rechtzaak dienaangaande nog altijd “hangende” is en dat voor alle zekerheid Van Liefferinge nu Thailand en Monaco als officiële verblijfplaats heeft.

Het viel me overigens op dat er niet zo heel veel te vinden was over het boek. En wat me nog méér verbaasde: wàt ik vond was meestal positief. Degenen die door Van Liefferinge worden aangevallen, zwijgen dus blijkbaar als vermoord (en buiten de Grote Demon Van Thillo zijn dat dan bijvoorbeeld Guy Mortier van Humo en Yves Desmet van De Morgen). Zoals ik al zei: dat verbaast me. Jan Neckers van The Brussels Journal gaat op zoek naar een verklaring hiervoor en hij schrijft: we “vermoeden daarenboven dat de auteur nog wel wat moois achter de hand houdt en ze hebben er dus belang bij om het potje gedekt te houden.”
Zelf heb ik, na mijn onfortuinlijk avontuur bij De Batselier, ook nog gesolliciteerd bij Dag Allemaal. Ik weet het, ik had dit beter niét gedaan, maar werkloos zijn is in dit landje (of misschien wel overal) blijkbaar een stigma dat nog groter is dan wanneer je een of ander misdrijf hebt begaan. Dus neem het van mij aan: ik heb nog grotere stommiteiten uitgehaald dan dàt!
Bovendien voegde ik bij mijn sollicitatie een artikel uit De Rode Vaan, waarin ik mij laatdunkend uitliet over de heer Van Liefferinge. Ik geloof dat het dat artikel was over het draaien van “Het Gezin van Paemel”, waarna we aan de dis werden uitgenodigd samen met scenarist Hugo Claus, maar ook toenmalig cultuurminister Patrick Dewael bijvoorbeeld. Ik vond dat het tafelgesprek op een bepaald moment de verkeerde richting uitging en gaf als voorbeeld: “De naam van Guido Van Liefferinge valt onfatsoenlijk veel” of iets van die strekking.
Toch werd ik uitgenodigd voor een gesprek. Dat vond ik “chique” van Van Liefferinge. Ik dacht: die man kan tegen kritiek, hij kan best tegen een stootje. Als “proefstuk” kreeg ik de opdracht een drietal televisieprogramma’s te bespreken, die ikzelf mocht kiezen (ik geloof dat ik me o.a. over “Niet voor publicatie” en Jambers heb gebogen). Daarnaast mocht ik ook een lang interview met iemand doen. Nadat Nora Tilley geweigerd had “omdat ze niet in Dag Allemaal wou staan” (tot enkele weken later er vakantiefoto’s van haar in dat blad verschenen), werd dat dan Robbe de Hert. Nadat ik mijn teksten heb ingestuurd, krijg ik echter enkel een briefje terug met één enkele zin. “Dat mijn kandidatuur niet langer in aanmerking wordt genomen” of zoiets (*). Vreemd, geen woord over mijn artikels. Dat ze niet goed zouden zijn bijvoorbeeld. Of misschien dat mijn stijl beter met een ander lezerspubliek zou overeenkomen, weet ik veel. Nee, enkel dat zinnetje. Lange tijd heb ik mij afgevraagd wat dit zou kunnen betekenen en ik ben voor mezelf tot de volgende conclusie gekomen: toen Van Liefferinge mij uitnodigde voor dat gesprek, had hij mijn bijgevoegde tekst niet, of zeker niet goéd, gelezen. En later wél. Zó zit volgens mij de vork aan de steel.
Maar ik heb dus ook boter op mijn hoofd, jawel. En daarom ben ik niet van plan mij te roeren over de Grote Ideeën die aan de grondslag zouden liggen van dit boek (nogmaals Neckers: “Van Liefferinge wordt niet moe om te beklemtonen dat niet zozeer zijn financieel geschil met de Van Thillo’s het motief voor dit boek is, maar wel zijn vrees voor onze democratie wegens de persconcentratie. Komaan Guido. Als je nog altijd de baas bij Sparta was geweest had hier geen letter het daglicht van gezien.”), maar zoals gewoonlijk concentreer ik mij op kleine details die mij speciaal hebben getroffen.
Zo bijvoorbeeld de uitspraak van Piet Antierens, de gewezen commercieel directeur van VTM, over de volgorde van de televisieprogramma’s in de tijdschriften van de aandeelhouders van VTM (p.110): “Op een bepaald moment werden de hoofdredacteurs verplicht de VTM-programma’s in hun tv-gids als eerste af te drukken, vóór deze van de VRT. Voor deze ‘vriendendienst’ mochten de uitgevers elk nog eens een miljoen frank per jaar aanrekenen.”
“Als enige hoofdredacteur weiger ik op vraag van Christian van Thillo de volgorde van de tv-programmatie in Dag Allemaal om te gooien,” schrijft Van Liefferinge en dat is waar want zelfs aartsvijand Humo heeft aan deze chantage toegegeven. Ik herinner mij dat ik Guido Van den Hauwe daarover heb aangepakt, die voor de televisiebladzijden verantwoordelijk was, en die vertrouwde mij toe dat hij daar ook zéér ongelukkig mee was. “Allé,” zeg ik om hem te troosten, “ze staan dan toch op de linkerbladzijde, terwijl de BRT op de rechterpagina blijft staan.” (**) “Daar troosten wij ons ook mee, hé” schampert Guido.
Een leuke uitsmijter vind ik nog dit zinnetje over Arlett Vereecke, de Gentse correspondente voor Joepie in Hollywood: “Ze krijgt voor haar autobiografie een gigantisch bedrag aangeboden, maar weigert de privacy van haar beroemde vrienden te schenden. Het tekent Arlett ten voeten uit en het siert haar.” (p.92)
Zoals iedereen wel weet (gezien het mediacircus dat errond werd opgevoerd) is die autobiografie (“Rockstarlett”) onlangs wel degelijk verschenen. Wat is er gebeurd? Werd het gigantische bedrag nog een beetje opgetrokken? Of worden we allen bij de neus genomen en wordt er in feite niets verklapt dat “de privacy van haar beroemde vrienden kan schenden”? Je zoekt het zelf maar uit! (***)

Ronny De Schepper

(*) Op 6 maart 1990 had Van Liefferinge mij ook al afgewezen als kandidaat corrector voor de bladen van de Sparta-groep heb ik later vastgesteld.
(**) Voor mensen die niet “in ’t vak” hebben gezeten lijkt dit een pietluttige opmerking, maar kenners zullen beamen dat het verschil tussen een linker- en een rechterpagina in een blad immens groot is. Vraag dat maar aan de publiciteitsafdeling!

(***) Op 9 november 2000 verneem ik uit de pers dat Guido Van Liefferinge door Christian Van Thillo ontslagen is bij “Dag Allemaal”. Een week later kreeg hoofdredacteur Mathias Danneels van hetzelfde laken een pak.