Lode Hardiquest (1911-1991)

Het is vandaag dertig jaar geleden dat de Belgische wielrenner Louis of Lode Hardiquest zelfmoord heeft gepleegd. Zijn leven was een aaneenschakeling van dramatische toestanden, echt het verfilmen waard.

Tijdens de oorlog waren er ook in België uiteraard renners die collaboreerden, maar in het geval van Lode Hardiquest, de winnaar van de Ronde van Vlaanderen 1936, die na de oorlog tot acht jaar gevangenisstraf werd veroordeeld, lijkt het toch op een vergissing te berusten. Akkoord, Hardiquests trainer, Jules Celis, was oorlogsburgemeester in Hoegaarden en zijn broer Viktor was lid van de Gestapo en heeft als dusdanig zelfs deelgenomen aan de slachting van Meensel-Kiezegem (nadat enkele collaborateurs, waaronder de oom van Eddy Merckx, door de Witte Brigade waren geëxecuteerd, volgde er een slachting onder de bevolking), maar het enige wat Lode kan worden aangewreven is dat hij met zijn fiets eens een dief heeft gevat. Maar dat was een gewone dief, het betrof geen verzetsdaad.
Na zijn gevangenisstraf kwam Hardiquest bijna niet meer buiten, maar in 1965 ontfermde hij zich toch over een jonge renner uit zijn streek, Leon Van Hemelen. Die kwam dat jaar echter om in verdachte omstandigheden. Een sportbestuurder (er wordt gezegd Lomme Driessens, maar die was het niet) had iets in zijn drinkbus (of zelfs zijn sinaasappelen?!?) gedaan en zo is Van Hemelen verongelukt door tegen een boom te rijden.
Toch kwam de zelfmoord als een verrassing. Op het internet wordt er geopperd dat toen in 1991 de Golfoorlog uitbarstte, Hardiquest dacht dat de Derde Wereldoorlog voor de deur stond en die was er voor hem te veel aan. Dit lijkt me echter een fantasierijke verklaring. Petekind Michele Parent reageerde hierop als volgt: “Wij als nabestaanden hebben ons ook vragen gesteld betreffende de reden, hij is namelijk vertrokken zonder een brief na te laten voor zover ik weet. Ik herinner mij mijn peetvader en opa als een aangename en goedlachse man, vol verhalen over zijn gloriejaren. Hij was gewoon van nog dagelijks met de fiets te gaan rijden en dit door weer en wind. Alleen was hij, door een heupoperatie, aan het einde van zijn leven hier niet meer toe in staat.”

Ronny De Schepper