Ivo Van Hove (Heist-op-den-Berg, 28 oktober 1958) groeide op in Kwaadmechelen. Vanaf zijn elfde jaar ging hij op internaat in het Klein Seminarie te Hoogstraten, waar hij ook zijn middelbare studies afrondde (foto Michiel Hendryckx via Wikipedia)
In 1981 begon Van Hove als theatermaker met eigen producties. Hij werkt sindsdien samen met scenograaf Jan Versweyveld, zijn levenspartner, die hij leerde kennen tijdens zijn opleiding aan Sint-Lucas. In Vlaanderen was Van Hove eerst artistiek leider van Akt-Vertikaal. Het Gentse Theater Vertikaal en het Cultureel Centrum van Berchem waren immers tot een overeenkomst gekomen, waarbij AKT-Vertikaal tot stand kwam eerst o.l.v. Ronnie Commissaris, later (vanaf het einde van het seizoen 84-85) vervangen door Ivo van Hove, omdat Commissaris naar eigen zeggen “zichzelf op vrij korte termijn overbodig heeft gemaakt“.
Van Ronnie Commissaris naar het homoleed en -liefde van « Wilde Heren » is maar een stap (?). In een muzikaal wild/teder en komisch/dramatisch kader, wordt hierin de relatie geschetst tussen drie heren. Dit gebeurt in een aantal los van elkaar staande scènes, die dan toch stevig wat met elkaar gemeen hebben en samenvloeien in een erg mooi totaalstuk. Wie dit stuk echter als homo-theater betitelt, zit fout. Het gaat om relaties tout court tussen mensen en over de vooroordelen die we daarbij hanteren. Met soms milde, soms harde zelfspot wordt de eigen emotie, het eigen verlangen, vertaald in ongemakkelijke bewegingen en schichtige blikken. De goede en gepast gekozen muziek is een referentiekader waarbinnen dit stuk is opgebouwd. De overdreven stijl waarop confrontaties en wedijver tussen individuen binnen diverse relaties (ook de hetero’s krijgen hun deel) worden gebracht, maakt « Wilde Heren » tot een vrolijk en toch aangrijpend stuk.
Kortom, dit is theater waar we van houden. Het samengaan van Vertikaal met Akt (in een regie van Ivo Van Hove) werpt ook hier vruchten af die het theater in Vlaanderen nodig heeft.
Van Hove regisseerde daarna zowel “Wonderen der Mensheid” als “ImitatieS”, waarbij Jan Versweyveld tweemaal de vormgeving en Peter van Kraaij tweemaal de dramaturgie op zich nam. “ImitatieS” brengt ons het subtiele spel van de liefde. Het lokken, het vertwijfeld en onzeker op afstand houden. Het voorzichtige aftasten, de spontane verkeerde uiting, de juiste streling op het gepaste moment. De onhandige omhelzing, de door passie gedreven onderwerping. Kortom, de paringsdans van de Homo Sapiens. Wat we hier zien is een (zoniet “het”) voorbeeld van hoe een idee visueel theater kan worden. Zowel banale handelingen die omwille van hun universele herkenbaarheid komisch worden, als momenten van diepe ontroering die je soms de rillingen over de rug doen lopen. Hier wordt alles gezegd zonder een woord te debiteren. Pure expressie van lijven die taal worden.
Regisseur Ivo Van Hove gebruikt de gekende thema’s van de Amerikaanse musical uit de jaren vijftig, waarin de romantische relaties hoogtij vierden als weerspiegeling van een droombeeld. Hier ontstaat in een reeks losstaande scènes een aaneensluitende choreografie van dans en bewegingstheater die een imitatie zijn van die thema’s vertaald naar een doorzichtige en relativerende werkelijkheid. Precies omwille van die relativerende werkelijkheid doet de indruk die soms aanwezig is, dat de rol van het meisje stereotiep overkomt, niets af van de totale visie die je achter het idee kan vermoeden, namelijk dat het om opgedragen rolpatronen gaat die makkelijk doorprikbaar zijn en de vraag open laten van wie dominant is in het liefdesspel. Het geheel zit in een strakke en esthetische vormgeving waarbinnen de acteurs zich nochtans met een ontzettende vrijheid bewegen. Belichting, techniek en keuze van de muziek zijn vaak een uitmuntende schoonheid. Wat beide acteurs, Goele Derick en Peter Van Asbroeck hier presenteren is gewoon schitterend.
Tussendoor
Nog even eraan herinneren waarom ik oude recensies op deze blog zet: omdat ik de indruk heb dat ik stilaan (gelukkig zéér stilaan) alles aan het vergeten ben. Zo herinner ik mij b.v. totaal niet dat ik deze stukken zou hebben gezien. Op zich is dat niet zo erg (allé, dat is natuurlijk wél erg, maar we gaan het hier nu even niet over Alzheimer hebben), maar wat mij verbaast is dat ik met zoveel lof spreek over een stuk waarin de “pure expressie van lijven taal wordt“. Wie de andere recensies op mijn blog leest, weet dat ik normaal niet in die denktrant thuishoor. Ik vraag me dus af of dit niet gewoon een perstekst is.
Sinds 2001 is Van Hove directeur van Toneelgroep Amsterdam. Van Hove trok internationale regisseurs als Johan Simons, Luk Perceval, Guy Cassiers en Katie Mitchell naar Amsterdam, maar geeft ook een nieuwe generatie de kans zich aan het gezelschap te binden. Bij Toneelgroep Amsterdam regisseerde Van Hove zelf onder meer Angels in America van Tony Kushner, de marathonvoorstelling Romeinse Tragedies naar Shakespeare, Opening Night en Husbandsvan John Cassavetes, Rocco en zijn broers van Luchino Visconti, Teorema naar Pier Paolo Pasolini (coproductie Ruhrtriennale), Antonioni-project naar drie films van Michelangelo Antonioni, Kreten en gefluister en Na de repetitie / Persona van Ingmar Bergman, Zomertrilogie van Carlo Goldoni, Kinderen van de Zon van Maxim Gorki, De vrek van Molière, Rouw siert Electra en Lange dagreis naar de nacht van Eugene O’Neill en het vijf uur durende stuk De Russen! van Tom Lanoye naar Ivanov en Platonov van Tsjechov, The Fountainhead van Ayn Rand, Maria Stuart van Friedrich Schiller, Shakespeares Kings of War en De stille kracht van Louis Couperus (coproductie Ruhrtriennale) en de monologen: La voix humaine van Jean Cocteau, Song from Far Away van Simon Stephens en De andere stem van Ramsey Nasr.
Van Hove is ook de vaste gastregisseur bij de New York Theatre Workshop. Hier regisseerde hij onder meer Ibsens Hedda Gabler (2004), Molières De Misantroop (2007), The Little Foxes van Lillian Hellman (2010), Scenes from a Marriage (2014) en Lazarus (2015). Bij Young Vic regisseerde hij in 2014 A View from the Bridge, waar hij twee Olivier Awards voor kreeg en Antigone met Juliette Binoche in de hoofdrol bij Barbican London/Les Théâtres de la Ville de Luxembourg. Hij regisseerde voorts bij de Schaubühne in Berlijn, Hamburger Schauspielhuis en Münchner Kammerspiele. Daarnaast regisseerde hij opera’s: Iolanta en Der Schatzgräber bij de Nederlandse Opera, Der Ring des Nibelungen bij de Vlaamse Opera, Idomeneo en La Clemenza di Tito bij de Munt in Brussel, Mazeppa van Pjotr I. Tsjaikovski bij de Komische Oper Berlin, Macbeth van Giuseppe Verdi bij de Opéra de Lyon en Brokeback Mountain met een libretto van Annie Proulx en muziek van Charles Wuorinen bij Teatro Real. In 2015 werkte Van Hove als een van de laatsten samen met David Bowie voor de in New York uitgevoerde musical Lazarus. In 2016 regisseerde Van Hove The Crucible van Arthur Miller met onder anderen Saoirse Ronan en Ben Whishaw en muziek van Philip Glass op Broadway. Op 6 februari 2020 ging er onder regie van Ten Hove een nieuwe versie van de musical West Side Story van Leonard Bernstein in première in New York.
Ronny De Schepper (op basis van Wikipedia)
dagelijks iets degelijks 