Ik haal dit fameuze sonnet van P.C.Hooft nog eens boven omdat het morgen al tien jaar geleden zal zijn dat Bart De Wever zijn eerste grote verkiezingsoverwinning heeft behaald. Toch wil dit niet zeggen dat ik met die “schoon ogen” die van Bart bedoel, maar wel het feit dat bij mijzelf die zelfde avond het licht in mijn rechteroog is uitgegaan. Dat bleek uiteindelijk door een “netvliesloslating” te komen, die helaas nooit goed is hersteld, zodat mijn rechteroog ook op de dag van vandaag nog altijd “onbruikbaar” is.
Eind 2012 ben ik dan voor mijn zoveelste controle naar de oogarts geweest en heb ik eindelijk wat goed nieuws mogen horen. Of, let me refrase that, het was in feite slecht nieuws, maar ik kreeg er een geruststellende uitleg bij. En omdat nogal veel mensen mij vragen: hoe zit dat nu eigenlijk met uw ogen? heb ik dan maar beslist het allemaal eens op te schrijven, dat spaart mij een heleboel uitleg. Enfin, dat hoop ik toch…
Zoals gezegd, eigenlijk heb ik dus slecht nieuws gekregen, namelijk dat de katarakt op mijn rechts oog enorm is toegenomen. Mijn rechteroog is echter dat oog dat sedert die mislukte operatie van 14 juni 2010 onbruikbaar is geworden. Het heeft dus geen zin de katarakt te behandelen, want zelfs al wordt die helemaal weggenomen, dan zou ik nog altijd niets méér kunnen zien uit dat oog dan wat vage schaduwen.
Dat is dus eigenlijk allesbehalve goed nieuws, waarom ben ik daar dan zo blij mee? Wel, omdat mijn oogarts mij heeft uitgelegd dat met de huidige stand van de wetenschap, en dan vooral de oogchirurgie, het bijna onmogelijk is om een oog te verliezen aan katarakt. Het is dus m.a.w. quasi onmogelijk om op die manier blind te worden of alleszins in een stadium terecht te komen dat de toestand irreversibel wordt.
Dat betekent dus dat ik mij geen zorgen hoef te maken over de verslechterde toestand van mijn rechteroog. Bij mijn linker daarentegen, ondanks het feit dat dit ook zwaar bijziend is, daar is de katarakt niét toegenomen, ook mijn zicht is niet verslechterd en de druk is ook goed. M.a.w. dit oog houdt zich goed, rekening houdende met het feit dat ik natuurlijk altijd een bril zal nodig hebben.
Maar zolang er dus aan dit oog niets “miskomt”, is het niet nodig om bij het andere in te grijpen. En dat is voor mij een hele geruststelling, want naar verluidt is Dr.Delaey (die ondertussen van het UZ naar Maria Middelares is overgestapt) nog altijd de enige aangewezen persoon om die ingreep uit te voeren. En aangezien het ook bij hem is dat het de vorige keer mis is gegaan, heb ik geen zin om er een tweede keer te laten aan prutsen met eigenlijk evenveel kans dat het opnieuw slecht afloopt.
Het spreekt wel vanzelf dat ik niet met de auto mag rijden e.d., maar dat deed ik toch sowieso al niet, dus dat maakt voor mij niks uit.
Ondertussen ben ik ook herbegonnen met het nemen van Remergon (een soort van antidepressivum dat tegelijk ook voor een goede nachtrust zorgde) nadat dit probleem weer acuut was geworden. (“Is’t acuut?” “Nee, ik denk dat het een beetje hoger is.”)
Om dat te kunnen begrijpen, moet ik terugkeren naar het begin, toen ik nog Vicks snoof om in slaap te geraken. Wanneer ik namelijk geconfronteerd werd met die netvliesloslating, zei ik tegen mijn apothekeres: “Misschien komt het wel door dat Vicks snuiven!”
Ik zei het eigenlijk maar om te lachen, maar tot mijn stomme verbazing antwoordde ze: “Dat zou best wel eens kunnen.”
Misschien bedoelde ze het ook maar om te lachen, maar feit is dat ik sindsdien nog maar zelden Vicks heb gesnoven.
Nu, met het weglaten van mijn Remergon, werd dat probleem echter zoals gezegd weer acuut.
Omwille van mijn prostaat moet ik immers verscheidene keren per nacht gaan plassen en het weer inslapen is dan een probleem.
Daarom heb ik twee vraagjes:
1) Is Vicks snuiven inderdààd gevaarlijk?
2) Wielrenners die een tijdrit gaan rijden, steken vooraf watjes met ether in hun neus om de luchtwegen vrij te maken. Nadien, tijdens de rit zelf, rijden ze vaak met een neuspleister die hetzelfde effect moet hebben.
Indien ik dus geen Vicks mag snuiven, vraag ik me af of ik me soms met die pleisters kan behelpen.
Ook hier echter twee opmerkingen:
1) Voor mij zou het dan wel voor de hele nacht zijn, wat dus veel langer is dan zo’n tijdrit, die maximaal meestal slechts één uur duurt.
2) Ik ben echter ook allergisch aan gewone pleisters (voor wonden en zo). Daar krijg ik vreselijk jeukende huiduitslag van. Misschien is dat ook het geval bij die neuspleisters?
(Wellicht heb ik die vragen destijds genoteerd om niet te vergeten ze aan mijn apothekeres te stellen. Of ik het ooit heb gedaan, kan ik me niet herinneren, maar ik gebruik nu ook al enkele jaren die neuspleisters – uiteraard niet dagelijks – en die helpen inderdaad zeer goed. Voorlopig is er nog geen vorm van allergie te bespeuren, maar daar ben ik eerlijk gezegd toch nog altijd niet helemaal gerust in.)
dagelijks iets degelijks 